"No se puede razonar con los fanáticos. Hay que ser más fuerte que ellos."

Emile Chartier (Alain)

Testimonios de una «no existencia»: Plinio, Tácito y Suetonio

Siguiendo con el hilo anterior, en el cual ya mostré lo fiable que era lo que el cristianismo denomina como “testimonio flaviano”, ahora le toca el turno a otras de las denominadas por los cristianos como “fuentes” de la existencia de ese personaje: Plinio el “Joven”, Cornelio Tácito y Gayo Suetonio Tranquilo. Podría acabar con el articulo en este mismo párrafo explicándoos que, de estos tres, los dos primeros solo hacen mención sobre los cristianos y, el último, que habla de los judíos, ni si quiera menciona a Jesús (alias el Cristo). Pero como muchos religiosos, irónicamente, desconfiarían de mi único testimonio si no aporto evidencias (¿será que no tienen más fe en mi que en unos autores de finales del siglo I?), iremos a ellas…

Índice de contenido

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors

Piensa en ello…

Comentarios recientes
Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email

Siguiendo con el hilo anterior, en el cual ya mostré lo fiable que era lo que el cristianismo denomina como “testimonio flaviano”, ahora le toca el turno a otras de las denominadas por los cristianos como “fuentes” de la existencia de ese personaje: Plinio el “Joven”, Cornelio Tácito y Gayo Suetonio Tranquilo.

Podría acabar con el articulo en este mismo párrafo explicándoos que, de estos tres, los dos primeros solo hacen mención sobre los cristianos y, el último, que habla de los judíos, ni si quiera menciona a Jesús (alias el Cristo). Pero como muchos religiosos, irónicamente, desconfiarían de mi único testimonio si no aporto evidencias (¿será que no tienen más fe en mi que en unos autores de finales del siglo I?), iremos a ellas…

 

Para comenzar con esta listas de “fuentes” que el cristiano no duda en usar como prueba evidente de la existencia de dicho personaje, deberíamos aclarar primero que, al igual que los propios evangelistas, ninguno de ellos fue testigo directo de dicha persona.

Estos historiadores, además, aportan sus “fuentes” a partir del año 100 d.e.c. (a lo largo del siglo II) y esto es importante dado que, para cuando estos empezaron a escribir sobre ello, el cristianismo ya había aparecido décadas antes. Por lo que estos ya contaban con sus propias historias.

 

Plinio el Joven

De la lista de fuentes que mencionan supuestamente a Jesús, nos encontramos a este escritor y abogado nacido en la Italia del año 61 d.e.c., quien, a pesar de ser usado continuamente como evidencia de la existencia de un Jesús histórico real, solo menciona 3 veces a un mesías (cristo) en 3 párrafos refiriéndose a él tal y como lo haríamos en la actualidad cuando hablamos de lo que hacen y como lo ven los creyentes de esta religión.

¿por qué no sirve como fuente para demostrar la existencia de dicha persona?

1º.- Plinio no habla de un Jesús sino de un christo. Esto a simple vista puede parecer carente de sentido, pero si miramos la carta en su idioma original podemos ver que la traducción se refiere a un christo (ungido). Este es simplemente el titulo que esta secta utiliza para referirse a su mesías ( māšîaḥ ) y Plinio tan solo lo refleja en su opinión.

2º.- Con relación a lo anterior, Plinio simplemente menciona a Cristo debido a que estos cristianos hacen referencia a él cuando Plinio les pregunta durante el interrogatorio a quien adoran. Estos no hacen una mención muy distinta a la que hacen actualmente los seguidores de esta secta. La fuente de Plinio son estos cristianos.

3º.- Plinio también habla de los cristianos de la misma forma, y se encuentra con los mismos tipos con los que nos encontraríamos hoy día. Un grupo de personas que, bajo torturas y amenazas, algunos confiesan no ser de esa secta, otros que lo dejaron y otros, que afirman que los “verdaderos cristianos” son quienes mueren por defender las creencias religiosas que les han inculcado.

Nota: Ni apruebo las torturas realizadas a estas personas por tener una serie de creencias, ni el fanatismo de preferir sufrir y morir por defender unas simples creencias. Ambas posturas me parecen igual de absurdas.

4º.- Todo esto tiene sentido si se observa que la fecha en la que Plinio escribe esto entre el 100 y el 112 d.e.c. ¿Una persona, a comienzos del siglo II, hablando de una secta (que comienza a formarse a mediados del siglo I) alegando que estos afirman adorar a un mesías como si de un dios se tratase es una evidencia?

EPISTULAE XCVI. C. PLINIUS TRAIANO IMPERATORI

1.Sollemne est mihi, domine, omnia de quibus dubito ad te referre. Quis enim potest melius velcunctationem meam regere vel ignorantiam instruere? Cognitionibus de Christianis interfui numquam: ideo nescio quid et quatenus aut puniri soleat aut quaeri.

2.Nec mediocriter haesitavi, sitne aliquod discrimen aetatum, an quamlibet teneri nihil a robustioribusdifferant; detur paenitentiae venia, an ei, qui omnino Christianus fuit, desisse non prosit; nomen ipsum, si flagitiis careat, an flagitia cohaerentia nomini puniantur. Interim, <in> iis qui ad me tamquamChristiani deferebantur, hunc sum secutus modum.

3.Interrogavi ipsos an essent Christiani. Confitentes iterum ac tertio interrogavi supplicium minatus;perseverantes duci iussi. Neque enim dubitabam, qualecumque esset quod faterentur, pertinaciam certeet inflexibilem obstinationem debere puniri.

4.Fuerunt alii similis amentiae, quos, quia cives Romani erant, adnotavi in urbem remittendos. Moxipso tractatu, ut fieri solet, diffundente se crimine plures species inciderunt.

5. Propositus est libellus sine auctore multorum nomina continens. Qui negabant esse se Christianosaut fuisse, cum praeeunte me deos appellarent et imagini tuae, quam propter hoc iusseram cumsimulacris numinum afferri, ture ac vino supplicarent, praeterea male dicerent Christo, quorum nihilcogi posse dicuntur qui sunt re vera Christiani, dimittendos putavi.

6. Alii ab indice nominati esse se Christianos dixerunt et mox negaverunt; fuisse quidem sed desisse, quidam ante triennium, quidam ante plures annos, non nemo etiam ante viginti. <Hi> quoque omnes etimaginem tuam deorumque simulacra venerati sunt et Christo male dixerunt.

7. Affirmabant autem hanc fuisse summam vel culpae suae vel erroris, quod essent soliti stato die antelucem convenire, carmenque Christo quasi deo dicere secum invicem seque sacramento non in scelusaliquod obstringere, sed ne furta ne latrocinia ne adulteria committerent, ne fidem fallerent, nedepositum appellati abnegarent. Quibus peractis morem sibi discedendi fuisse rursusque coeundi adcapiendum cibum, promiscuum tamen et innoxium; quod ipsum facere desisse post edictum meum, quo secundum mandata tua hetaerias esse vetueram.

8.Quo magis necessarium credidi ex duabus ancillis, quae ministrae dicebantur, quid esset veri, et pertormenta quaerere. Nihil aliud inveni quam superstitionem pravam et immodicam.

9.Ideo dilata cognitione ad consulendum te decucurri. Visa est enim mihi res digna consultatione,maxime propter periclitantium numerum. Multi enim omnis aetatis, omnis ordinis, utriusque sexusetiam vocantur in periculum et vocabuntur. Neque civitates tantum, sed vicos etiam atque agrossuperstitionis istius contagio pervagata est; quae videtur sisti et corrigi posse.

10. Certe satis constat prope iam desolata templa coepisse celebrari, et sacra sollemnia diu intermissarepeti passimque venire <carnem> victimarum, cuius adhuc rarissimus emptor inveniebatur. Ex quofacile est opinari, quae turba hominum emendari possit, si sit paenitentiae locus.

TRADUCCIÖN

1. Señor, es regla mía someter a tu arbitrio todas las cuestiones en las que tengo alguna duda. ¿Quién mejor para encauzar mi inseguridad o para instruir mi ignorancia? Nunca he llevado a cabo investigaciones sobre los cristianos: no sé, por tanto, qué hechos ni en qué medida deban ser castigados o perseguidos.

2. Y harto confuso me he preguntado si no se debería hacer diferencias a causa de su edad, o si la tierna edad ha de ser tratada del mismo modo que la adulta; si se debe perdonar a quien se arrepiente, o bien si a quien haya sido cristiano le vale de algo el abjurar; si se ha de castigar por el mero nombre (de cristiano), aun cuando no hayan hecho actos delictivos, o los delitos van unidos a dicho nombre. Entre tanto, así es como he actuado con quienes me han sido denunciados como cristianos.

3. Les preguntaba a ellos mismos si eran cristianos. A los que respondían afirmativamente, les repetía dos o tres veces la pregunta, amenazando con suplicio; a quienes perseveraban, les hacia matar. Nunca he dudado, de hecho, fuera lo que fuese lo que confesaban, que tal contumacia y obstinación inflexible merece castigo al menos.

4. A otros, convictos de la misma locura, he hecho trámites para enviarlos a Roma, puesto que eran ciudadanos romanos. Y muy pronto, como siempre sucede en estos casos, propagándose el crimen al igual que la indagación, se presentaron numerosos casos distintos.

5. Me fue enviada una denuncia anónima que contenía el nombre de muchas personas. Quienes negaban haber sido cristianos, si invocaban a los dioses conforme a la fórmula que les impuse, y si hacían sacrificios con incienso y vino a tu imagen, que a tal efecto hice instalar, y maldecían además de Cristo –cosas todas ellas que, según me dicen, es imposible conseguir de quienes son verdaderamente cristianos– consideré que debían ser puestos en libertad.

6. Otros, cuyo nombre me había sido denunciado, dijeron ser cristianos pero poco después lo negaron; lo habían sido, pero después habían dejado de serlo, algunos al pasar tres años, otros más, otros incluso tras veinte años. También todos estos han adorado tu imagen y las estatuas de nuestros dioses y han maldecido a Cristo.

7. Por otro lado, ellos afirmaban que toda su culpa o error había consistido en la costumbre de reunirse un día fijo antes de salir el sol y cantar a coros sucesivos un himno a Cristo como a un dios, y en comprometerse bajo juramento no ya a perpetuar cualquier delito, sino a no cometer hurtos, fechorías o adulterios, a no faltar a nada prometido, ni a negarse, a hacer un préstamo del depósito. Terminados esos ritos, tienen por costumbre separarse y volverse a reunir para tomar alimento, por lo demás común e inocente. E incluso de estas prácticas habían desistido a causa de mi decreto por el que prohibí las asociaciones, siguiendo tus órdenes.

8. He considerado necesario arrancar la verdad, incluso con torturas, a dos esclavas que se llamaban servidoras. Pero no conseguí descubrir más que una superstición irracional y desmesurada. Por eso, tras suspender las indagaciones, acudo a ti en busca de consejo.

9. El asunto me ha parecido digno de consultar, sobre todo por el número de denunciados: Son, muchos, de hecho de toda edad, de toda clase social, de ambos sexos, los que están o estarán en peligro. Y no es sólo en las ciudades, también en las aldeas y en los campos donde se ha difundido el contagio de esta superstición. Por eso me parece necesario contenerla y hacerla acallar.

10. Me consta, de hecho, que los templos, que habían quedado casi desiertos, comienzan de nuevo a ser frecuentados, y que las ceremonias rituales que hace tiempo habían sido interrumpidas, se retoman, y que se vende en todas partes la carne de las victimas que hasta la fecha tenían escasos compradores. De donde puede deducir qué gran cantidad de hombres podría enmendarse si se aceptase su arrepentimiento.

¿Plinio como evidencia o prueba de la existencia de Jesús?

Más bien como evidencia de la existencia del mismo tipo de religiosos de siempre. En este caso una secta centralizada, como todas, en la figura de un ídolo mesiánico.

Plinio no aporta ningún dato histórico sobre Jesús sino sobre quienes afirmaban en esa época seguir a su mesías. Lo mismo que ocurre en la actualidad.

La mención más descontextualizada y usada por los religiosos con respecto a Plinio se encuentra en el 7º párrafo. Nos podemos encontrar, por ejemplo, como en Catholic.net cambian el sentido de la frase y escriben:

«los cristianos se reúnen un día determinado antes de romper el alba y entonan un himno a Cristo como a un dios” (Catholic.net)

Una sutil diferencia que cambia el sentido original, donde Plinio comenta que los cristianos hacen rituales y cantan himnos a su mesías (Christo) como a un dios (refiriéndose a los dioses grecorromanos que él conoce – en sentido figurativo), por uno en el que se define a los cristianos como personas que adoraban a una persona real.

“ellos afirmaban que toda su culpa o error había consistido en la costumbre de reunirse un día fijo antes de salir el sol y cantar a coros sucesivos un himno a Cristo como a un dios” (Epístola a Trajano)

Pero es que incluso descontextualizada y sin explicar lo anterior, que unos cristianos adoren a su mesías como a un dios no significa lo que estos religiosos de catholic.net y los religiosos pro-historicidad pretenden: hacer creer que Plinio menciona que los cristianos adoran a Jesús como a un dios y usar esto como evidencia de que este: 1º existía y 2º lo era.

Fuentes:

Epistulae Plinius Traiano imperatori (Latín)

Epistulae Plinius Traiano imperatori (traducción)

 

Tácito

Un par de años más tarde de remitirse la carta de Plinio aparece la obra de este cónsul e historiador romano. En el 117 Cornelius Tacitus, uno de los críticos de Nerón (junto con Suetonio, quien además le dio la fama de estar tocando la lira mientras Roma ardía), escribe en su Annalium ab excessu divi Augusti libri (Annales) la historia desde la muerte de Augusto hasta la muerte de este.

¿Y donde está la mención “histórica” a Jesús?

Por ninguna parte. Tácito habla supuestamente* de los cristianos refiriéndose a ellos como a unas personas que adoraban a un tal “christo”* que fue ajusticiado por Poncio Pilato.

Aquí el creyente diría: “pero si que está hablando históricamente de Jesús”…  Con Tácito, al igual que con Plinio, se puede observar que:

1º.- Este escribe sobre los cristianos. De ese tal “christo” solo hace la mención correspondiente para identificar a estos cristianos como un grupo que adora a un “ungido.”

2º.- Para cuando este escribe sobre los cristianos, estos ya llevaban décadas creyendo en las historias que, a finales del primer siglo (pasado el año 70 d.e.c), ya les habían vendido los “evangelistas”. Un grupo de personas anónimas que jamás conocieron personalmente a ese personaje del que hablan y que ya habían inventado su historia principal.

3º.- Se piensa además que Tácito, quien no menciona sus fuentes, se inspira en Plinio o en las confesiones de los propios cristianos de la época.

Nota: Decir que se piensa que evangelios hubo más de 200 y todos ellos con versiones distintas sobre ese personaje. Diferencias incluso más exageradas de las que podemos observar en los 4 escogidos por la ICAR y sus variantes producidas gracias a sus diferencias (ortodoxas y orientales). Estas iglesias denominan a estos libros como Apócrifos.

ANNALIUM AB EXCESSU DIVI AUGUSTI LIBRI 15:44:2-3

Ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Chrestianos appellabat. Auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiabilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, oríginem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta mundique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque.

TRADUCCIÓN

Por lo tanto, aboliendo los rumores, Nerón subyugó a los reos y los sometió a penas e investigaciones; por sus ofensas, el pueblo, que los odiaba, los llamaba “cristianos”, nombre que toman de un tal Cristo, que en época de Tiberio fue ajusticiado por Poncio Pilato; reprimida por el momento, la fatal superstición irrumpió de nuevo, no sólo en Judea, de donde proviene el mal, sino también en la metrópoli [Roma], donde todas las atrocidades y vergüenzas del mundo confluyen y se celebran.

Además de todo lo anterior, en esta obra, se muestra como en esta obra, a medida que retrocede en el tiempo, Tácito descuida detalles y muestra errores históricos.

Otra interpolación cristiana

(*) Por si todo lo anterior no fuera suficiente como para no poder tomar a Tácito como una evidencia de la historicidad de Jesús, nos encontramos además con la evidencia de que, al igual que con Flavio Josefo, los cristianos alteraron el texto: por lo visto el copista cristiano modificó la palabra chrestianos sustituyendo la letra «e» por una «i».

Aunque hay otros varios manuscritos sobrevivientes escrito en el siglo XV, el manuscrito más antiguo de ‘Anales’ XI-XVI es lo que se conoce como el ‘Segundo Medicean’ copiado en Monte Cassino en el siglo XI. Esta es la copia más antigua que tenemos del Anales de Tácito.

El ‘2º Medicean’ (M.II) fue corregido en el momento en que fue escrito probablemente por el escriba original y nuevamente a fines del siglo XIII. Todavía estaba en Monte Cassino a principios del siglo XIV cuando Paulus Venetus, obispo de Puzzuoli, lo usó entre 1325 y 1345. Sin embargo, debe haber salido de Monte Cassino poco después (antes de 1371 si fue la copia utilizada por Boccaccio).

La lectura original del ‘M. II’ es Chrestianos pero esto fue corregido en el siglo XIII a Christianos .

 

Christianos, en la copia del folio 38 r de M.II (Leiden 1902), línea 21, de Enrico Rostagno

Un argumento a favor de la posición de Chrestianos ha sido que el «ri» en la palabra está escrito de una manera diferente a la que suele estar la combinación «ri» en el manuscrito. En contra de esto, se ha afirmado que el escriba solo “metió la pata” al escribir la “i” en un estilo diferente al que normalmente hacía después de la letra “r”. Georg Andresen descubrió en 1902 que hay un espacio (inusual) entre la «i» y la «s» en la palabra, y que esto ha sido superado (de hecho, subsuperado) por un guión, lo que lo llevó a creer que la «i» fue corregida de una «e» original.

Algunos (como Richard Carrier, Ph.D.) han argumentado recientemente (otoño de 2008) que eruditos anteriores como Harald Fuchs se han equivocado al afirmar que la palabra Christianos (cristianos) originalmente se deletreaba Chrestianos (cristianos), es decir, con una «e ” en lugar del ahora presente “i”. Este punto de vista parece ser generalmente aceptado y se repite en los libros de texto.6 No detallaré todos los argumentos sobre el tema, pero mencionaré solo algunos. Un argumento a favor de la posición de Chrestianos ha sido que el «ri» en la palabra está escrito de una manera diferente a la que suele estar la combinación «ri» en el manuscrito. En contra de esto, se ha afirmado que el escriba solo “metió la pata” al escribir la “i” en un estilo diferente al que normalmente hacía después de la letra “r”. Georg Andresen descubrió en 1902 que hay un espacio (inusual) entre la «i» y la «s» en la palabra, y que esto ha sido superado (de hecho, subsuperado) por un guión, lo que lo llevó a creer que la «i» fue corregida de una «e» original. Según Andresen, el “bombilla” de la “e” llenó el espacio ahora vacío.

Una “e” de “Tyberio” (Tiberio), en la oración al lado de la oración de Christianos.

Harald Fuchs le pidió a la entonces directora de la Biblioteca Medicea Laurenziana, Dra. Teresa Lodi, que examinara el documento. Ella le escribió: «La «e», escrita originalmente, de la que todavía quedan señales en el área borrada [italiano: rasura], fue cambiada por «i» quitando el círculo superior y la línea horizontal, mientras que el resto parte fue corregida, en mi opinión, con la misma tinta y la misma mano, hacia una «i». Otra mano añadió el punto encima de la «i» y el guión entre «i» y «s»»

Cuando obtuve una fotografía ultravioleta del manuscrito, pude ver que el cambio de la «e» en una «i» era claramente visible. Se pueden ver las huellas de la «e» borrada, y también se ve que hay un punto (o más bien una barra inclinada) sobre la «i» (un punto no visible en la copia de Rostagno).

Fotografía ultravioleta del folio 38 r de M.II, de Donato Pineider. Proporcionado por GAP s.r.l. – Biblioteca Nazionale Centrale Firenze.

La última conclusión me parece importante. Considero más probable que la carta haya sido cambiada una sola vez, que que haya sido cambiada dos veces. Si el mismo escriba que copió el manuscrito de Tácito, solo por error escribió Chrestianos, y luego lo cambió inmediatamente a Christianos correcto, ¿por qué un glosador de margen unos cientos de años más tarde insertaría el guión y el punto? ¿Y por qué el escriba original no habría agregado ese punto encima de la “i”, lo que hace en otros lugares del texto, pero no siempre, si tal punto hubiera sido una necesidad en combinación con esta “i” específica? ”? O bien, el cambio de letra fue de mala calidad y, por lo tanto, se necesitaba un cambio posterior, o creo que solo hubo un cambio. Y este cambio, visible solo bajo la luz ultravioleta, no me parece de mala calidad, sino más bien muy hábil. No creo que un escriba, que fue capaz de crear una «i» a partir de una «e» con tanta precisión, se olvide de agregar un punto sobre la «i». Personalmente, creo que solo se hizo un cambio, y que la persona que cambió el texto cambió la «e» y agregó el guión y el punto sobre la «i».

De hecho, el doctor Carrier publicó un estudio revisado por pares al respecto de todas las evidencias, confirmando que tal y como sostienen los eruditos actualmente, efectivamente se trata de una interpolación posterior (The Prospect of a Christian Interpolation in Tacitus, Annals 15.44).

Fuentes:

Annalium (Latin)

Annalium (traducción)

The Scriptorium and Library at Monte Cassino, 1058-1105

 

Suetonio

Incluir a Gayo Suetonio Tranquilo si que tiene delito. Este historiador romano ni si quiera menciona al ungido (christo). Suetonio, en Vida de los doce césares, escrita entre el 119 y 122 d.e.c, en las únicas dos menciones que el cristianismo considera como evidencia histórica de Jesús, en la primera ya no es que no mencione a Jesús, es que ni si quiera menciona a Cristo:

DE VITA CAESARUM, CLAUDIUS. XXV. 4

Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantis expulit Roma. Germanorum legatis en la orquesta de sedere permisit, simplicitate eorum et fiducia commotus, quod en popularia deducti, cum et animadvertissent Parthos Armenios sedentis en senatu, ad eadem ubicación sponte transierant, nihilo deteriorem virtutem aut condicionem suam praedicantes.

TRADUCCION

A los judíos, instigados por Chrestus, los expulsó de Roma por sus continuas revueltas

El problema, para los cristianos, con esta reside en que Chrestus es un nombre romano bastante común, no tiene relación alguna con el christo griego que hace referencia al ungido (mesías) para los cristianos.De hecho este nombre puede verse en las lápidas de ese siglo, como esta(ver enlace), situada en el mausoleo de Caecilia Metella.

 

DE VITA CAESARUM, NERO, XVI.2

Multa sub eo et animadversa severa et coercita NEC menos Instituta: adhibitus sumptibus modus; publicae Cenae ad sportulas redactae; interdictum ne quid de popinis cocti praeter legumina aut holera veniret, cum Antea nullum no obsonii género proponeretur; afflicti suppliciis Christiani, género hominum superstitionis novas ca maleficae; vetiti quadrigariorum lusus, quibus inveterata licentia passim vagantibus Fallère ac furari por iocum ius erat; pantomimorum factiones cum ipsis relegatae simultánea.

TRADUCCION

Bajo éste [su reinado] se reprimieron y castigaron muchos abusos, dictándose reglamentos muy severos …
Nerón infligió suplicios a los cristianos, un género de hombres de una superstición nueva y maligna.

En la segunda, este, al igual que Plinio y Tácito, solo hace mención a los cristianos.

La mayoría de estudiosos están de acuerdo en que Suetonio era un historiador bastante metódico y detallista, por lo que afirmar que este cometió un fallo o una errata es bastante absurdo, tan solo para ajustar las creencias de uno a la realidad.

Nota: este detallismo no hizo que este, al igual que muchos historiadores de la época, se tomara ciertas licencias a la hora de criticar a un emperador. Algo bastante habitual en aquella época. Un ejemplo es la atribución del incendio de Roma a Nerón cuando este ni si quiera estaba en la ciudad y no sabia de este hecho. Según Tácito, Nerón se encontraba en Actium y nada más enterarse acudió rápidamente a la ciudad. Y, según Tácito, fueron los cristianos quienes confesaron ser los culpables (Tácito Anales XV.44)

Algunos apologistasintentan afirmar que este Chrestus es el Cristo judeocristiano haciendo ver que su ídolo mesiánico habría sido el causante de estas revueltas,

. ¿Problema con esto? Uno y muy gordo: La primera revuelta judía contra el imperio romano se inicia en el año 66 d.e.c. (819 ab urbe condita) en Cesárea (Antigüedades judías XV.331ff; Guerra judíaI.408ff). Un poco desfasado si se quiere admitir que el Cristo del judeocristianismo es el de las epístolas paulinas, las cuales se escribieron en el 55 d.e.c. y en ellas, su personaje principal habría muerto ya hacia bastante tiempo.

Otros simplemente afirman que este Chrestus era un apóstol y lo hacen intentando cuadrar el texto de Suetonio con 1 Corintios 1:12, donde no se menciona a ningún Chrestus y donde lo único que se muestra supuestamente es a Cristo hablando a sus seguidores sobre las diferencias surgidas entre estos y pidiéndoles que no se produzcan (nada que ver con contiendas contra el imperio romano):

10 Os ruego, pues, hermanos, por el nombre de nuestro Señor Jesucristo, que habléis todos una misma cosa, y que no haya entre vosotros divisiones, sino que estéis perfectamente unidos en una misma mente y en un mismo parecer.

11 Porque he sido informado acerca de vosotros, hermanos míos, por los de Cloé, que hay entre vosotros contiendas.

12 Quiero decir, que cada uno de vosotros dice: Yo soy de Pablo; y yo de Apolos;y yo de Cefas; y yo de Cristo.

13 ¿Acaso está dividido Cristo? ¿Fue crucificado Pablo por vosotros? ¿O fuisteis bautizados en el nombre de Pablo?

14 Doy gracias a Dios de que a ninguno de vosotros he bautizado, sino a Crispoy a Gayo,

15 para que ninguno diga que fuisteis bautizados en mi nombre.

16 También bauticé a la familia de Estéfanas;de los demás, no sé si he bautizado a algún otro.

17 Pues no me envió Cristo a bautizar, sino a predicar el evangelio; no con sabiduría de palabras, para que no se haga vana la cruz de Cristo.

Nota: Digo supuestamente ya que Pablo jamás llega a conocer personalmente a Jesús. Todos sus relatos se basan en su afirmación de que este se le aparece mágicamente en una visión ( Hechos 9:1-9 , 1Corintios 15:8-9) – algo muy fiable, por supuesto.

Fuente:

De vita Caesarum (Latin)

De vita Caesarum (Traducción)

 

Conclusión

Al igual que lo que escribí en algunos comentarios, el resumen de esto es el mismo que incluí en ellos:

Plinio el Joven, en una carta escrita hacia el año 112 d.e.c. quien tampoco menciona a Jesús sino a los cristianos, quienes debían maldecir al “ungido” al que adoraba esta secta para evitar ser castigados.
Tacito, quien escribe Anales hacia el año 116 d.e.c. y del que además se piensa, que se inspiró como fuente de Plinio o del testimonio de los propios cristianos. Tampoco menciona a un Jesús sino a un grupo sectario que toma como nombre a un Christós.
Suetonio, quién escribe en el 119 d.e.c., en “Vida de los doce cesares“, que sobre el año 50 d.e.c. (no el 30, cuando se supone que vivió el Jesús neotestamentario) el emperador Claudio echó a un grupo e judíos que estaba siendo instigados por un tal Chrestos. ¿El problema? que Chrestos no es Christós sino un nombre romano bastante común.

¿Estas son las evidencias que nos quieren mostrar? Lo único que evidencian es la existencia de cristianos a finales del siglo I y comienzos del II que adoran a un mesías.

 

Fuentes:

Epistularum liber X (Gaius Plinius Caecilius Secundus)

http://www.textexcavation.com/suetoniustestimonium.html

El resto de fuentes se incluyen dentro del artículo. En él además he incluido enlaces hacia webs donde se muestran los textos. Por si alguien duda de la credibilidad de estas fuentes, toda la información puede ser consultada en libros de historia, enciclopedias y museos.

Liked it? Take a second to support ateoyagnostico on Patreon!
Become a patron at Patreon!
Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email
Archivos

Artículos relacionados

También pueden interesarle

Subscribete
Notificar de
guest
87 Comentarios
Inline Feedbacks
Ver todos los comentarios
Jon
Jon
8 años atrás

Lo cierto es que tus afirmaciones dejan mucho que desear. Es un argumento vacuo. Es como si yo ahora afirmara que este texto no lo has escrito tú, sino 16 personas diferentes porque hay pruebas gramaticales que lo demuestran… Olvidas que hay muchísimas más referencias de Jesús que del propio Julio César…Además de otros libros como el Talmud, el Coran, los papiros de Oxyrrhincus o los códices de Nag Hammadi. Existen mucho más historiadores que lo mencionan: Agapio, Luciano de Samósata, el príncipe de Bitinia, y un largo elenco de escritores, pensadores y toda suerte de eruditos de todas las universidades del mundo actual

También olvidas la cantidad de otros personajes importantes que lo dieron como verídico: Ghandi, Napoleón, H.G Wells y un largo etc que no cabrían en este post…Por lo tanto y como comprenderás no puedo dar crédito a una persona que valora más el libro de un excatólico resentido por su posible sodomía, que a los propios cuatro libros que narran la historia de Jesús, además de las 23 referencias que se dan en el resto de las Escrituras griegas (Nuevo testamento). Olvidas que las propias Escrituras griegas tienen su propio valor histórico, que no puede ser refutado ni en el improbable caso de no ser referenciadas por escritores seglares. Y lo más nefasto, olvidas que hay 400 profecías en el Antiguo Testamento que referencian a Jesús…Lo cual demuestra que la Biblia posiblemente la habrás leído algo, pero no la conoces en absoluto.

Saludos.

jorge tapia
jorge tapia
8 años atrás

tienes un error al decir que un tal cristo lideraba las revueltas. no se a que revueltas te refieres, ademas  si los cristianos hicieron alguna revuelta, suponemos te refieres  al incendio de Roma, Tacito mismo describe que ellos seguian a un Cristo que fue juzgado en epoca de Pilatos. logicamente  se mencionaba de seguidoresa con su lider muerto, ahora si es respecto a la destruccion de jerusalen por los romanos, no fueron los cristianos quienes iniciaron las revueltas liderados por Jesus, sino los propios judios, pero tambien debes saber que inicialmente los cristianos eran judios de raza, por lo que a los historiadores facilmente podria considerarlos de la misma forma. no que apologistas leeras, pero  el cristo nunca fue un lider de revueltas.

gabriel
gabriel
8 años atrás

 

Todos estos escritores eran respetados y se dedicaban a eso, con lo cual no creo que hubiesen nombrado a Cristo si no hubiesen entendido de su existencia…un historiador si dudase de se existencia, hubiese pueste entre comillas muy claramente esto claro…. ademas, esto se suma a mucha mas evidencia historica externa (como por ejemplo libros agnosticos) como la interna que esta muy bien documentada… por si mas, en la siguiente frase, el termino tal es un termino que denota que el no lo conocia personalmente, y confirma  que en epoca de Tiberio habia sido ajusticiado, o sea que confirma la evidencia interna…. claramente confirmando su existencia…

los llamaba “cristianos”, nombre que toman de un tal Cristo, que en época de Tiberio fue ajusticiado por Poncio Pilato;

GRACIAS

 

Alopez
Alopez
8 años atrás

CRISTO TE AMA 

Mario
Mario
8 años atrás

La verdad, la evidencia de que Jesús no existió es demasiado grande para no verla, no es personaje histórico siquiera, Jesús es un mito copiado de tantos otros mas antiguos, nada mas, los evangelios son relatos escritos mucho después de la supuesta muerte de Jesús, los cristianos primitivos solo fueron una secta mas que creció y tuvo su máximo apogeo en la edad media (a punta de espada y hierro caliente claro), para luego llegar al nuevo mundo donde se implanto (también a punta de espada y hierro caliente), aclaro que no soy ateo, soy agnóstico y como tal no descarto del todo la idea que exista algo que pueda clasificarse como "dios", solo que no me interesa y ademas creo que de existir, no podríamos comprenderlo, negar a Jesús sin embargo no implica negar a un dios (sea cual sea),  él no es la única figura venerada como deidad hoy en día, negarlo en todo caso solo molesta a sus seguidores (que no deberían molestarse pues según ellos están seguros de su existencia, afirman tener la verdad y por ende, si los demás no los siguen o no la creen, es problema de ellos) la verdad personalmente considero este un asunto cerrado, ya he leído bastante sobre el tema y la conclusión siempre es la misma, es una investigación hueca que siempre lleva a lo mismo, que Jesús no existió, la verdad esta ahí para todos, solo deben buscarla, personalmente recomiendo dos libros sobre el tema: "Jesucristo  nunca ha existido" de Emilio Bossi y "El hombre que invento a Jesucristo" de Robert  Ambelain, ambas magnificas obras, claro que hay mas aún, pero estas son las mas didácticas que he encontrado, Saludos desde La Paz, Bolivia.

Juan
Juan
8 años atrás

Piense un poco su propio argumento.  Ud dice que Plinio no conoció a Jesús lo cual es correcto pero… Plinio era un historiador y… por si fuera poco entrevistó a personas contemporáneas de Jesús.  Que podría motivar a tantas personas inventar y morir por un ser imaginario contemporáneo de ellos y que cualquiera hubiera podido demostrar que no había existido? Porque los judíos nunca negaron su existencia? 

Cómo ex ateo que soy le puedo asegurar que Ud se deja llevar más por sus prejuicios que un cristiano. 

Andrea
Andrea
7 años atrás
Respuesta a  Juan

Respondo sobre tus palabras, Juan:
Piense un poco su propio argumento. Ud dice que Plinio no conoció a Jesús lo cual es correcto pero… Plinio era un historiador y… por si fuera poco entrevistó a personas contemporáneas de Jesús.
Hay un error de conocimiento de tu parte.
Plinio no entrevistó a nadieecontemporáneo a Jesús.
Plinio JAMÁS escribió el nombre «Jesús»
Hablo de un cristo, pero los cristos son, únicamente, príncipes, de cualquier país, quqe son untados con aceite antes de ser coronados reyes.

Que podría motivar a tantas personas inventar y morir por un ser imaginario contemporáneo de ellos y que cualquiera hubiera podido demostrar que no había existido?
Exactamente lo mismo que te motiva a ti a defender a un ente que nunca existió: Una creencia cuyas bases son totalmente dudosas.

Porque los judíos nunca negaron su existencia?
Te equivocas rotundamente.
Soy judía.
El pueblo judío, ni antes ni hoy, admite ni de lejos que haya existido un tal Jesús, cuyo nombre ni siquiera es hebreo.
El pueblo judío casi por completo, siguen esperando al mesías judíos, que es, simplemente, un príncipe humano, con defectos y virtudes, absolutamente obediente a la torá, que sembrará la paz entre las naciones.
No debemos olvidar que el ídolo romano que tú defiendes, claramente dice en su mitología que ha traído la espada y no la paz.

Cómo ex ateo que soy le puedo asegurar que Ud se deja llevar más por sus prejuicios que un cristiano.
*Yo casi garantizo que tú nunca fuiste ateo*.
*Los ateos somos personas estudiosas e informadas que no creemos en dioses precisamente por tener una amplia cultura teísta respaldándonos*.
Lamento hacerte la observación acerca de tus comentarios, pero en ellos no reflejas ni de lejos que tengas algún conocimiento real acerca de tu creencia.
Eres tú quien te estás dejando llevar por la desinformación propia de los creyentes.

peter
peter
7 años atrás

Caballero me puede citar aparte de Jesús que otro ungido era adorado como un Dios por los judíos ?

Me puede citar que otro ungido fue crucificado por Poncio Pilato para que uno de los historiadores mas importantes de la antigua Roma ( Tácito) hablase de el?

Creo que sus argumentos son bastante flojitos.

Asenath Bárcenas
Asenath Bárcenas
7 años atrás

Excelente, muchísimas gracias. Si no hay problemas por tu parte, lo compartiré. Saludos.

Juan
Juan
7 años atrás

Tus declaraciones no tienen mérito. Ningún historiador serio en la actualidad niega la existencia de Jesús. Además tenemos los escritos de:

– Flavio Josefo.
– Sexto Julio Africano.
– Orígenes.
– Mara bar-Serapión.
– Thallus.

Humberto Scasso
Humberto Scasso
7 años atrás

Quiero conocer mas sobre la realidad de la existencia o no de Jesus,sobre documentos de su epoca que prueben sus existencia.

A. Hernández
A. Hernández
7 años atrás

Le pido si es tan amable de responderme a estas tres preguntas, partiendo de la base de la dificultad de la demostración de la existencia de Jesús al carecer de pruebas escritas coetáneas y que la historia transmitida de manera oral, y recogidas en escritos mas de medio siglo después de su muerte, carece de cualquier validez para usted:
¿Podría usted darme pruebas de la no existencia de Jesús; de que solo es un mito?
¿Podría usted decirme sinceramente si hay más pruebas en contra que a favor de la existencia de Jesús?
Finalmente, ¿podría usted decirme si piensa que grandes personajes a lo largo de la historia, con una inteligencia considerada muy por encima de lo normal, filósofos como San Agustín, Tomás de Aquino,etc., o Kant, Lutero, Goethe, Hegel… de ideas discordantes sobre el Cristianismo y la religión, incluso de la deidad de Jesús, que no cuestionaron la existencia de Jesús, acaso eran solo fanáticos, prebostes con ansias de poder eclesiástico o pobres ignorantes con poca capacidad de crítica?. Y no me conteste por favor diciendo que me van los argumentos basados en la autoridad sino si piensa realmente que estas personas y todos los creyentes (en la existencia de Jesús como personaje histórico) a lo largo de la historia, reflexionaron poco sobre el asunto o simplemente lo hicieron de forma menos profunda que la suya.
Muchas gracias.

CRISTIANO FURIOSO
CRISTIANO FURIOSO
7 años atrás

CELSO PRUEBA A JESUS Y TODOS TUS ARGUMENTOS SE CAEN A LA BASURA JAJAJAJAJAJAJAJAJAJJA

Boris
Boris
7 años atrás

Que análisis tan infantil, me sorprende que diga usted que fue cristiano, usted comete muchos errores en su diatriba veamos:

– *De Julio Cesar tenemos testimonios contemporáneos a él.* *De Jesús no.* *(las epístolas de Saulo están datadas como minimo del 55 d.**e.**c.* *y los evangelios fueron escritos a partir del año 75 d.**e.**c.*, *de los cuales además el más antiguo es del 125 d.**e.**c.)*

Ok, ¿no hay testimonios contemporáneos a Jesús?, en este caso tendríamos que ver cuales son los escritos mas cercanos a su tiempo en dónde se hable de él y en este caso serían los escritos de Sáulo, ubicando a Sáulo del 30 d.C. (crucifixión de Cristo) al 55 d.C. (Sáulo predicando en Corinto) es un margen aceptable y muy cercano a los hechos, contando que su conversión ocurrió dos años después de la crucifixión de Cristo (según críticos neotestamentarios) mas tres años de retiro (Gálatas 1:18 una de las epístolas «auténticas de Sáulo» donde conoce a Pedro y a Santiago hermano de Jesús de quienes recibe el evangelio, la labor de Sáulo como dice Gálatas 1:18 es «conocer a Pedro» o «ver a Pedro» pero en el original en griego utiliza el vocablo «historeo» y su raíz es «histor», término utilizado como cuando alguien traza un mapa de una región desconocida, prácticamente está diciendo que Sáulo realizó la labor de investigador.
Entonces, Sáulo se convierte unos dos años después de la crucifixión y dos años después conoce a Pedro y a Santiago son cinco años en total, tomando en cuenta que Pedro y Santiago fueron testigos presenciales de Jesús, estamos frente a una prueba contundente de la existencia de esta persona.

– De Julio Cesar tenemos textos escritos por él mismo. De Jesús no. (los evangelios, además de anónimos, fueron escritos por otras personas, no por él)

De hecho no todos los Evangelios son anónimos y si bien no fueon escritos por Jesús no es razón suficiente para decir que el no existió, tenemos biografías de personajes históricos de los que muchas veces no se tienen registros CONTEMPORÁNEOS que corroboren su existencia.

– De Julio Cesar tenemos objetos que le pertenecieron. De Jesús no. (bueno sí. Todas del siglo IV d.e.c en adelante) hahaha.

– De Julio Cesar no tenemos testimonios contradictorios. Incluso sus detractores son coherentes a la hora de narrar los hechos sobre él. De Jesús tenemos 4 evangelios canónicos y decenas de apócrifos (descartados) y absolutamente todos se contradicen e incluyen anacronismos, errores geográficos, etc. ¿Podría decirme usted si quiera cuando (en que año) nació Jesús?

Si nos guiamos por su capacidad de análisis ¡seguro que encontraremos contradicciones! hahaha.

– El árbol genealógico sobre Julio Cesar es claro. El de Jesús no. (los dos evangelios que hablan de su ascendencia se contradicen).

Una apuesta a que no.

– Si eliminamos a Julio Cesar de la historia queda un vació en la historia del Imperio Romano (habría sido imposible explicar conquistas y expansión del territorio, línea sucesoria, gobierno, etc.).

Si eliminamos a Jesús de la historia ¿Como explicas el cristianismo? de seguro que ninguno de tus intentos sería lo suficientemente escueto y efectivo como para resolver este problema, ¿Zeitgeist?.

Si eliminamos a Jesús no se produce ni un mínimo vacio en la historia del pueblo judío, romano, etc. De hecho, el único elemento alterador e influenciador en la historia de Jesús no es Jesús sino sus seguidores (los seguidores, en realidad de líderes sectarios como Saulo, Santiago o los anónimos evangelistas), que por cierto, fueron ignorados hasta comienzos del siglo II d.e.c.

¿En serio? No pues ¡qué análisis! lástima que expongas lo que dicen algunos expertos que no representan a la mayoría de los eruditos o historiadores, no, no, en muestras no representativos no paramos.

Si nos dejásemos llevar por tu misma forma de analizar es obvio que también diríamos que Alejandro Magno tampoco existió (si, si, lo sé algún argumento de algún tipo por ahí que pretende convencernos de que Jesús existió), o que Plinio no menciona a Jesús porque dice Christo, insinuando que Christo era una palabra común empleada para cualquier líder o revolucionario (de nuevo sin bases) y por lo tanto no vale su opinión, o si es válido no cuenta porque no vio en persona a Jesús, siguiendo esa lógica mis comentarios y tus comentarios no valdrían porque ninguno de los dos vio a Jesús, ho ho ho, que inocente.

Mastercerebro
Mastercerebro
7 años atrás

Alguien que escribe «allazgos solo mueve a risa.Tanta bazofia y no sabes ni escribir.

sam
sam
7 años atrás

lee el libro de «el caso de Cristo», de Lee Strobel

87
0
Me encantaría ver su opinión, por favor comentex

¡No podríamos hacerlo sin ti!

Únete a nuestra lista de suscriptores para apoyar el mantenimiento y el desarrollo continuo de nuestro sitio web.

Accede con tu cuenta