"No se puede razonar con los fanáticos. Hay que ser más fuerte que ellos."

Emile Chartier (Alain)

Testimonios de una «no existencia»: Plinio, Tácito y Suetonio

Siguiendo con el hilo anterior, en el cual ya mostré lo fiable que era lo que el cristianismo denomina como “testimonio flaviano”, ahora le toca el turno a otras de las denominadas por los cristianos como “fuentes” de la existencia de ese personaje: Plinio el “Joven”, Cornelio Tácito y Gayo Suetonio Tranquilo. Podría acabar con el articulo en este mismo párrafo explicándoos que, de estos tres, los dos primeros solo hacen mención sobre los cristianos y, el último, que habla de los judíos, ni si quiera menciona a Jesús (alias el Cristo). Pero como muchos religiosos, irónicamente, desconfiarían de mi único testimonio si no aporto evidencias (¿será que no tienen más fe en mi que en unos autores de finales del siglo I?), iremos a ellas…

Índice de contenido

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors

Piensa en ello…

Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email

Siguiendo con el hilo anterior, en el cual ya mostré lo fiable que era lo que el cristianismo denomina como “testimonio flaviano”, ahora le toca el turno a otras de las denominadas por los cristianos como “fuentes” de la existencia de ese personaje: Plinio el “Joven”, Cornelio Tácito y Gayo Suetonio Tranquilo.

Podría acabar con el articulo en este mismo párrafo explicándoos que, de estos tres, los dos primeros solo hacen mención sobre los cristianos y, el último, que habla de los judíos, ni si quiera menciona a Jesús (alias el Cristo). Pero como muchos religiosos, irónicamente, desconfiarían de mi único testimonio si no aporto evidencias (¿será que no tienen más fe en mi que en unos autores de finales del siglo I?), iremos a ellas…

 

Para comenzar con esta listas de “fuentes” que el cristiano no duda en usar como prueba evidente de la existencia de dicho personaje, deberíamos aclarar primero que, al igual que los propios evangelistas, ninguno de ellos fue testigo directo de dicha persona.

Estos historiadores, además, aportan sus “fuentes” a partir del año 100 d.e.c. (a lo largo del siglo II) y esto es importante dado que, para cuando estos empezaron a escribir sobre ello, el cristianismo ya había aparecido décadas antes. Por lo que estos ya contaban con sus propias historias.

 

Plinio el Joven

De la lista de fuentes que mencionan supuestamente a Jesús, nos encontramos a este escritor y abogado nacido en la Italia del año 61 d.e.c., quien, a pesar de ser usado continuamente como evidencia de la existencia de un Jesús histórico real, solo menciona 3 veces a un mesías (cristo) en 3 párrafos refiriéndose a él tal y como lo haríamos en la actualidad cuando hablamos de lo que hacen y como lo ven los creyentes de esta religión.

¿por qué no sirve como fuente para demostrar la existencia de dicha persona?

1º.- Plinio no habla de un Jesús sino de un christo. Esto a simple vista puede parecer carente de sentido, pero si miramos la carta en su idioma original podemos ver que la traducción se refiere a un christo (ungido). Este es simplemente el titulo que esta secta utiliza para referirse a su mesías ( māšîaḥ ) y Plinio tan solo lo refleja en su opinión.

2º.- Con relación a lo anterior, Plinio simplemente menciona a Cristo debido a que estos cristianos hacen referencia a él cuando Plinio les pregunta durante el interrogatorio a quien adoran. Estos no hacen una mención muy distinta a la que hacen actualmente los seguidores de esta secta. La fuente de Plinio son estos cristianos.

3º.- Plinio también habla de los cristianos de la misma forma, y se encuentra con los mismos tipos con los que nos encontraríamos hoy día. Un grupo de personas que, bajo torturas y amenazas, algunos confiesan no ser de esa secta, otros que lo dejaron y otros, que afirman que los “verdaderos cristianos” son quienes mueren por defender las creencias religiosas que les han inculcado.

Nota: Ni apruebo las torturas realizadas a estas personas por tener una serie de creencias, ni el fanatismo de preferir sufrir y morir por defender unas simples creencias. Ambas posturas me parecen igual de absurdas.

4º.- Todo esto tiene sentido si se observa que la fecha en la que Plinio escribe esto entre el 100 y el 112 d.e.c. ¿Una persona, a comienzos del siglo II, hablando de una secta (que comienza a formarse a mediados del siglo I) alegando que estos afirman adorar a un mesías como si de un dios se tratase es una evidencia?

EPISTULAE XCVI. C. PLINIUS TRAIANO IMPERATORI

1.Sollemne est mihi, domine, omnia de quibus dubito ad te referre. Quis enim potest melius velcunctationem meam regere vel ignorantiam instruere? Cognitionibus de Christianis interfui numquam: ideo nescio quid et quatenus aut puniri soleat aut quaeri.

2.Nec mediocriter haesitavi, sitne aliquod discrimen aetatum, an quamlibet teneri nihil a robustioribusdifferant; detur paenitentiae venia, an ei, qui omnino Christianus fuit, desisse non prosit; nomen ipsum, si flagitiis careat, an flagitia cohaerentia nomini puniantur. Interim, <in> iis qui ad me tamquamChristiani deferebantur, hunc sum secutus modum.

3.Interrogavi ipsos an essent Christiani. Confitentes iterum ac tertio interrogavi supplicium minatus;perseverantes duci iussi. Neque enim dubitabam, qualecumque esset quod faterentur, pertinaciam certeet inflexibilem obstinationem debere puniri.

4.Fuerunt alii similis amentiae, quos, quia cives Romani erant, adnotavi in urbem remittendos. Moxipso tractatu, ut fieri solet, diffundente se crimine plures species inciderunt.

5. Propositus est libellus sine auctore multorum nomina continens. Qui negabant esse se Christianosaut fuisse, cum praeeunte me deos appellarent et imagini tuae, quam propter hoc iusseram cumsimulacris numinum afferri, ture ac vino supplicarent, praeterea male dicerent Christo, quorum nihilcogi posse dicuntur qui sunt re vera Christiani, dimittendos putavi.

6. Alii ab indice nominati esse se Christianos dixerunt et mox negaverunt; fuisse quidem sed desisse, quidam ante triennium, quidam ante plures annos, non nemo etiam ante viginti. <Hi> quoque omnes etimaginem tuam deorumque simulacra venerati sunt et Christo male dixerunt.

7. Affirmabant autem hanc fuisse summam vel culpae suae vel erroris, quod essent soliti stato die antelucem convenire, carmenque Christo quasi deo dicere secum invicem seque sacramento non in scelusaliquod obstringere, sed ne furta ne latrocinia ne adulteria committerent, ne fidem fallerent, nedepositum appellati abnegarent. Quibus peractis morem sibi discedendi fuisse rursusque coeundi adcapiendum cibum, promiscuum tamen et innoxium; quod ipsum facere desisse post edictum meum, quo secundum mandata tua hetaerias esse vetueram.

8.Quo magis necessarium credidi ex duabus ancillis, quae ministrae dicebantur, quid esset veri, et pertormenta quaerere. Nihil aliud inveni quam superstitionem pravam et immodicam.

9.Ideo dilata cognitione ad consulendum te decucurri. Visa est enim mihi res digna consultatione,maxime propter periclitantium numerum. Multi enim omnis aetatis, omnis ordinis, utriusque sexusetiam vocantur in periculum et vocabuntur. Neque civitates tantum, sed vicos etiam atque agrossuperstitionis istius contagio pervagata est; quae videtur sisti et corrigi posse.

10. Certe satis constat prope iam desolata templa coepisse celebrari, et sacra sollemnia diu intermissarepeti passimque venire <carnem> victimarum, cuius adhuc rarissimus emptor inveniebatur. Ex quofacile est opinari, quae turba hominum emendari possit, si sit paenitentiae locus.

TRADUCCIÖN

1. Señor, es regla mía someter a tu arbitrio todas las cuestiones en las que tengo alguna duda. ¿Quién mejor para encauzar mi inseguridad o para instruir mi ignorancia? Nunca he llevado a cabo investigaciones sobre los cristianos: no sé, por tanto, qué hechos ni en qué medida deban ser castigados o perseguidos.

2. Y harto confuso me he preguntado si no se debería hacer diferencias a causa de su edad, o si la tierna edad ha de ser tratada del mismo modo que la adulta; si se debe perdonar a quien se arrepiente, o bien si a quien haya sido cristiano le vale de algo el abjurar; si se ha de castigar por el mero nombre (de cristiano), aun cuando no hayan hecho actos delictivos, o los delitos van unidos a dicho nombre. Entre tanto, así es como he actuado con quienes me han sido denunciados como cristianos.

3. Les preguntaba a ellos mismos si eran cristianos. A los que respondían afirmativamente, les repetía dos o tres veces la pregunta, amenazando con suplicio; a quienes perseveraban, les hacia matar. Nunca he dudado, de hecho, fuera lo que fuese lo que confesaban, que tal contumacia y obstinación inflexible merece castigo al menos.

4. A otros, convictos de la misma locura, he hecho trámites para enviarlos a Roma, puesto que eran ciudadanos romanos. Y muy pronto, como siempre sucede en estos casos, propagándose el crimen al igual que la indagación, se presentaron numerosos casos distintos.

5. Me fue enviada una denuncia anónima que contenía el nombre de muchas personas. Quienes negaban haber sido cristianos, si invocaban a los dioses conforme a la fórmula que les impuse, y si hacían sacrificios con incienso y vino a tu imagen, que a tal efecto hice instalar, y maldecían además de Cristo –cosas todas ellas que, según me dicen, es imposible conseguir de quienes son verdaderamente cristianos– consideré que debían ser puestos en libertad.

6. Otros, cuyo nombre me había sido denunciado, dijeron ser cristianos pero poco después lo negaron; lo habían sido, pero después habían dejado de serlo, algunos al pasar tres años, otros más, otros incluso tras veinte años. También todos estos han adorado tu imagen y las estatuas de nuestros dioses y han maldecido a Cristo.

7. Por otro lado, ellos afirmaban que toda su culpa o error había consistido en la costumbre de reunirse un día fijo antes de salir el sol y cantar a coros sucesivos un himno a Cristo como a un dios, y en comprometerse bajo juramento no ya a perpetuar cualquier delito, sino a no cometer hurtos, fechorías o adulterios, a no faltar a nada prometido, ni a negarse, a hacer un préstamo del depósito. Terminados esos ritos, tienen por costumbre separarse y volverse a reunir para tomar alimento, por lo demás común e inocente. E incluso de estas prácticas habían desistido a causa de mi decreto por el que prohibí las asociaciones, siguiendo tus órdenes.

8. He considerado necesario arrancar la verdad, incluso con torturas, a dos esclavas que se llamaban servidoras. Pero no conseguí descubrir más que una superstición irracional y desmesurada. Por eso, tras suspender las indagaciones, acudo a ti en busca de consejo.

9. El asunto me ha parecido digno de consultar, sobre todo por el número de denunciados: Son, muchos, de hecho de toda edad, de toda clase social, de ambos sexos, los que están o estarán en peligro. Y no es sólo en las ciudades, también en las aldeas y en los campos donde se ha difundido el contagio de esta superstición. Por eso me parece necesario contenerla y hacerla acallar.

10. Me consta, de hecho, que los templos, que habían quedado casi desiertos, comienzan de nuevo a ser frecuentados, y que las ceremonias rituales que hace tiempo habían sido interrumpidas, se retoman, y que se vende en todas partes la carne de las victimas que hasta la fecha tenían escasos compradores. De donde puede deducir qué gran cantidad de hombres podría enmendarse si se aceptase su arrepentimiento.

¿Plinio como evidencia o prueba de la existencia de Jesús?

Más bien como evidencia de la existencia del mismo tipo de religiosos de siempre. En este caso una secta centralizada, como todas, en la figura de un ídolo mesiánico.

Plinio no aporta ningún dato histórico sobre Jesús sino sobre quienes afirmaban en esa época seguir a su mesías. Lo mismo que ocurre en la actualidad.

La mención más descontextualizada y usada por los religiosos con respecto a Plinio se encuentra en el 7º párrafo. Nos podemos encontrar, por ejemplo, como en Catholic.net cambian el sentido de la frase y escriben:

«los cristianos se reúnen un día determinado antes de romper el alba y entonan un himno a Cristo como a un dios” (Catholic.net)

Una sutil diferencia que cambia el sentido original, donde Plinio comenta que los cristianos hacen rituales y cantan himnos a su mesías (Christo) como a un dios (refiriéndose a los dioses grecorromanos que él conoce – en sentido figurativo), por uno en el que se define a los cristianos como personas que adoraban a una persona real.

“ellos afirmaban que toda su culpa o error había consistido en la costumbre de reunirse un día fijo antes de salir el sol y cantar a coros sucesivos un himno a Cristo como a un dios” (Epístola a Trajano)

Pero es que incluso descontextualizada y sin explicar lo anterior, que unos cristianos adoren a su mesías como a un dios no significa lo que estos religiosos de catholic.net y los religiosos pro-historicidad pretenden: hacer creer que Plinio menciona que los cristianos adoran a Jesús como a un dios y usar esto como evidencia de que este: 1º existía y 2º lo era.

Fuentes:

Epistulae Plinius Traiano imperatori (Latín)

Epistulae Plinius Traiano imperatori (traducción)

 

Tácito

Un par de años más tarde de remitirse la carta de Plinio aparece la obra de este cónsul e historiador romano. En el 117 Cornelius Tacitus, uno de los críticos de Nerón (junto con Suetonio, quien además le dio la fama de estar tocando la lira mientras Roma ardía), escribe en su Annalium ab excessu divi Augusti libri (Annales) la historia desde la muerte de Augusto hasta la muerte de este.

¿Y donde está la mención “histórica” a Jesús?

Por ninguna parte. Tácito habla supuestamente* de los cristianos refiriéndose a ellos como a unas personas que adoraban a un tal “christo”* que fue ajusticiado por Poncio Pilato.

Aquí el creyente diría: “pero si que está hablando históricamente de Jesús”…  Con Tácito, al igual que con Plinio, se puede observar que:

1º.- Este escribe sobre los cristianos. De ese tal “christo” solo hace la mención correspondiente para identificar a estos cristianos como un grupo que adora a un “ungido.”

2º.- Para cuando este escribe sobre los cristianos, estos ya llevaban décadas creyendo en las historias que, a finales del primer siglo (pasado el año 70 d.e.c), ya les habían vendido los “evangelistas”. Un grupo de personas anónimas que jamás conocieron personalmente a ese personaje del que hablan y que ya habían inventado su historia principal.

3º.- Se piensa además que Tácito, quien no menciona sus fuentes, se inspira en Plinio o en las confesiones de los propios cristianos de la época.

Nota: Decir que se piensa que evangelios hubo más de 200 y todos ellos con versiones distintas sobre ese personaje. Diferencias incluso más exageradas de las que podemos observar en los 4 escogidos por la ICAR y sus variantes producidas gracias a sus diferencias (ortodoxas y orientales). Estas iglesias denominan a estos libros como Apócrifos.

ANNALIUM AB EXCESSU DIVI AUGUSTI LIBRI 15:44:2-3

Ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Chrestianos appellabat. Auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiabilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, oríginem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta mundique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque.

TRADUCCIÓN

Por lo tanto, aboliendo los rumores, Nerón subyugó a los reos y los sometió a penas e investigaciones; por sus ofensas, el pueblo, que los odiaba, los llamaba “cristianos”, nombre que toman de un tal Cristo, que en época de Tiberio fue ajusticiado por Poncio Pilato; reprimida por el momento, la fatal superstición irrumpió de nuevo, no sólo en Judea, de donde proviene el mal, sino también en la metrópoli [Roma], donde todas las atrocidades y vergüenzas del mundo confluyen y se celebran.

Además de todo lo anterior, en esta obra, se muestra como en esta obra, a medida que retrocede en el tiempo, Tácito descuida detalles y muestra errores históricos.

Otra interpolación cristiana

(*) Por si todo lo anterior no fuera suficiente como para no poder tomar a Tácito como una evidencia de la historicidad de Jesús, nos encontramos además con la evidencia de que, al igual que con Flavio Josefo, los cristianos alteraron el texto: por lo visto el copista cristiano modificó la palabra chrestianos sustituyendo la letra «e» por una «i».

Aunque hay otros varios manuscritos sobrevivientes escrito en el siglo XV, el manuscrito más antiguo de ‘Anales’ XI-XVI es lo que se conoce como el ‘Segundo Medicean’ copiado en Monte Cassino en el siglo XI. Esta es la copia más antigua que tenemos del Anales de Tácito.

El ‘2º Medicean’ (M.II) fue corregido en el momento en que fue escrito probablemente por el escriba original y nuevamente a fines del siglo XIII. Todavía estaba en Monte Cassino a principios del siglo XIV cuando Paulus Venetus, obispo de Puzzuoli, lo usó entre 1325 y 1345. Sin embargo, debe haber salido de Monte Cassino poco después (antes de 1371 si fue la copia utilizada por Boccaccio).

La lectura original del ‘M. II’ es Chrestianos pero esto fue corregido en el siglo XIII a Christianos .

 

Christianos, en la copia del folio 38 r de M.II (Leiden 1902), línea 21, de Enrico Rostagno

Un argumento a favor de la posición de Chrestianos ha sido que el «ri» en la palabra está escrito de una manera diferente a la que suele estar la combinación «ri» en el manuscrito. En contra de esto, se ha afirmado que el escriba solo “metió la pata” al escribir la “i” en un estilo diferente al que normalmente hacía después de la letra “r”. Georg Andresen descubrió en 1902 que hay un espacio (inusual) entre la «i» y la «s» en la palabra, y que esto ha sido superado (de hecho, subsuperado) por un guión, lo que lo llevó a creer que la «i» fue corregida de una «e» original.

Algunos (como Richard Carrier, Ph.D.) han argumentado recientemente (otoño de 2008) que eruditos anteriores como Harald Fuchs se han equivocado al afirmar que la palabra Christianos (cristianos) originalmente se deletreaba Chrestianos (cristianos), es decir, con una «e ” en lugar del ahora presente “i”. Este punto de vista parece ser generalmente aceptado y se repite en los libros de texto.6 No detallaré todos los argumentos sobre el tema, pero mencionaré solo algunos. Un argumento a favor de la posición de Chrestianos ha sido que el «ri» en la palabra está escrito de una manera diferente a la que suele estar la combinación «ri» en el manuscrito. En contra de esto, se ha afirmado que el escriba solo “metió la pata” al escribir la “i” en un estilo diferente al que normalmente hacía después de la letra “r”. Georg Andresen descubrió en 1902 que hay un espacio (inusual) entre la «i» y la «s» en la palabra, y que esto ha sido superado (de hecho, subsuperado) por un guión, lo que lo llevó a creer que la «i» fue corregida de una «e» original. Según Andresen, el “bombilla” de la “e” llenó el espacio ahora vacío.

Una “e” de “Tyberio” (Tiberio), en la oración al lado de la oración de Christianos.

Harald Fuchs le pidió a la entonces directora de la Biblioteca Medicea Laurenziana, Dra. Teresa Lodi, que examinara el documento. Ella le escribió: «La «e», escrita originalmente, de la que todavía quedan señales en el área borrada [italiano: rasura], fue cambiada por «i» quitando el círculo superior y la línea horizontal, mientras que el resto parte fue corregida, en mi opinión, con la misma tinta y la misma mano, hacia una «i». Otra mano añadió el punto encima de la «i» y el guión entre «i» y «s»»

Cuando obtuve una fotografía ultravioleta del manuscrito, pude ver que el cambio de la «e» en una «i» era claramente visible. Se pueden ver las huellas de la «e» borrada, y también se ve que hay un punto (o más bien una barra inclinada) sobre la «i» (un punto no visible en la copia de Rostagno).

Fotografía ultravioleta del folio 38 r de M.II, de Donato Pineider. Proporcionado por GAP s.r.l. – Biblioteca Nazionale Centrale Firenze.

La última conclusión me parece importante. Considero más probable que la carta haya sido cambiada una sola vez, que que haya sido cambiada dos veces. Si el mismo escriba que copió el manuscrito de Tácito, solo por error escribió Chrestianos, y luego lo cambió inmediatamente a Christianos correcto, ¿por qué un glosador de margen unos cientos de años más tarde insertaría el guión y el punto? ¿Y por qué el escriba original no habría agregado ese punto encima de la “i”, lo que hace en otros lugares del texto, pero no siempre, si tal punto hubiera sido una necesidad en combinación con esta “i” específica? ”? O bien, el cambio de letra fue de mala calidad y, por lo tanto, se necesitaba un cambio posterior, o creo que solo hubo un cambio. Y este cambio, visible solo bajo la luz ultravioleta, no me parece de mala calidad, sino más bien muy hábil. No creo que un escriba, que fue capaz de crear una «i» a partir de una «e» con tanta precisión, se olvide de agregar un punto sobre la «i». Personalmente, creo que solo se hizo un cambio, y que la persona que cambió el texto cambió la «e» y agregó el guión y el punto sobre la «i».

De hecho, el doctor Carrier publicó un estudio revisado por pares al respecto de todas las evidencias, confirmando que tal y como sostienen los eruditos actualmente, efectivamente se trata de una interpolación posterior (The Prospect of a Christian Interpolation in Tacitus, Annals 15.44).

Fuentes:

Annalium (Latin)

Annalium (traducción)

The Scriptorium and Library at Monte Cassino, 1058-1105

 

Suetonio

Incluir a Gayo Suetonio Tranquilo si que tiene delito. Este historiador romano ni si quiera menciona al ungido (christo). Suetonio, en Vida de los doce césares, escrita entre el 119 y 122 d.e.c, en las únicas dos menciones que el cristianismo considera como evidencia histórica de Jesús, en la primera ya no es que no mencione a Jesús, es que ni si quiera menciona a Cristo:

DE VITA CAESARUM, CLAUDIUS. XXV. 4

Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantis expulit Roma. Germanorum legatis en la orquesta de sedere permisit, simplicitate eorum et fiducia commotus, quod en popularia deducti, cum et animadvertissent Parthos Armenios sedentis en senatu, ad eadem ubicación sponte transierant, nihilo deteriorem virtutem aut condicionem suam praedicantes.

TRADUCCION

A los judíos, instigados por Chrestus, los expulsó de Roma por sus continuas revueltas

El problema, para los cristianos, con esta reside en que Chrestus es un nombre romano bastante común, no tiene relación alguna con el christo griego que hace referencia al ungido (mesías) para los cristianos.De hecho este nombre puede verse en las lápidas de ese siglo, como esta(ver enlace), situada en el mausoleo de Caecilia Metella.

 

DE VITA CAESARUM, NERO, XVI.2

Multa sub eo et animadversa severa et coercita NEC menos Instituta: adhibitus sumptibus modus; publicae Cenae ad sportulas redactae; interdictum ne quid de popinis cocti praeter legumina aut holera veniret, cum Antea nullum no obsonii género proponeretur; afflicti suppliciis Christiani, género hominum superstitionis novas ca maleficae; vetiti quadrigariorum lusus, quibus inveterata licentia passim vagantibus Fallère ac furari por iocum ius erat; pantomimorum factiones cum ipsis relegatae simultánea.

TRADUCCION

Bajo éste [su reinado] se reprimieron y castigaron muchos abusos, dictándose reglamentos muy severos …
Nerón infligió suplicios a los cristianos, un género de hombres de una superstición nueva y maligna.

En la segunda, este, al igual que Plinio y Tácito, solo hace mención a los cristianos.

La mayoría de estudiosos están de acuerdo en que Suetonio era un historiador bastante metódico y detallista, por lo que afirmar que este cometió un fallo o una errata es bastante absurdo, tan solo para ajustar las creencias de uno a la realidad.

Nota: este detallismo no hizo que este, al igual que muchos historiadores de la época, se tomara ciertas licencias a la hora de criticar a un emperador. Algo bastante habitual en aquella época. Un ejemplo es la atribución del incendio de Roma a Nerón cuando este ni si quiera estaba en la ciudad y no sabia de este hecho. Según Tácito, Nerón se encontraba en Actium y nada más enterarse acudió rápidamente a la ciudad. Y, según Tácito, fueron los cristianos quienes confesaron ser los culpables (Tácito Anales XV.44)

Algunos apologistasintentan afirmar que este Chrestus es el Cristo judeocristiano haciendo ver que su ídolo mesiánico habría sido el causante de estas revueltas,

. ¿Problema con esto? Uno y muy gordo: La primera revuelta judía contra el imperio romano se inicia en el año 66 d.e.c. (819 ab urbe condita) en Cesárea (Antigüedades judías XV.331ff; Guerra judíaI.408ff). Un poco desfasado si se quiere admitir que el Cristo del judeocristianismo es el de las epístolas paulinas, las cuales se escribieron en el 55 d.e.c. y en ellas, su personaje principal habría muerto ya hacia bastante tiempo.

Otros simplemente afirman que este Chrestus era un apóstol y lo hacen intentando cuadrar el texto de Suetonio con 1 Corintios 1:12, donde no se menciona a ningún Chrestus y donde lo único que se muestra supuestamente es a Cristo hablando a sus seguidores sobre las diferencias surgidas entre estos y pidiéndoles que no se produzcan (nada que ver con contiendas contra el imperio romano):

10 Os ruego, pues, hermanos, por el nombre de nuestro Señor Jesucristo, que habléis todos una misma cosa, y que no haya entre vosotros divisiones, sino que estéis perfectamente unidos en una misma mente y en un mismo parecer.

11 Porque he sido informado acerca de vosotros, hermanos míos, por los de Cloé, que hay entre vosotros contiendas.

12 Quiero decir, que cada uno de vosotros dice: Yo soy de Pablo; y yo de Apolos;y yo de Cefas; y yo de Cristo.

13 ¿Acaso está dividido Cristo? ¿Fue crucificado Pablo por vosotros? ¿O fuisteis bautizados en el nombre de Pablo?

14 Doy gracias a Dios de que a ninguno de vosotros he bautizado, sino a Crispoy a Gayo,

15 para que ninguno diga que fuisteis bautizados en mi nombre.

16 También bauticé a la familia de Estéfanas;de los demás, no sé si he bautizado a algún otro.

17 Pues no me envió Cristo a bautizar, sino a predicar el evangelio; no con sabiduría de palabras, para que no se haga vana la cruz de Cristo.

Nota: Digo supuestamente ya que Pablo jamás llega a conocer personalmente a Jesús. Todos sus relatos se basan en su afirmación de que este se le aparece mágicamente en una visión ( Hechos 9:1-9 , 1Corintios 15:8-9) – algo muy fiable, por supuesto.

Fuente:

De vita Caesarum (Latin)

De vita Caesarum (Traducción)

 

Conclusión

Al igual que lo que escribí en algunos comentarios, el resumen de esto es el mismo que incluí en ellos:

Plinio el Joven, en una carta escrita hacia el año 112 d.e.c. quien tampoco menciona a Jesús sino a los cristianos, quienes debían maldecir al “ungido” al que adoraba esta secta para evitar ser castigados.
Tacito, quien escribe Anales hacia el año 116 d.e.c. y del que además se piensa, que se inspiró como fuente de Plinio o del testimonio de los propios cristianos. Tampoco menciona a un Jesús sino a un grupo sectario que toma como nombre a un Christós.
Suetonio, quién escribe en el 119 d.e.c., en “Vida de los doce cesares“, que sobre el año 50 d.e.c. (no el 30, cuando se supone que vivió el Jesús neotestamentario) el emperador Claudio echó a un grupo e judíos que estaba siendo instigados por un tal Chrestos. ¿El problema? que Chrestos no es Christós sino un nombre romano bastante común.

¿Estas son las evidencias que nos quieren mostrar? Lo único que evidencian es la existencia de cristianos a finales del siglo I y comienzos del II que adoran a un mesías.

 

Fuentes:

Epistularum liber X (Gaius Plinius Caecilius Secundus)

http://www.textexcavation.com/suetoniustestimonium.html

El resto de fuentes se incluyen dentro del artículo. En él además he incluido enlaces hacia webs donde se muestran los textos. Por si alguien duda de la credibilidad de estas fuentes, toda la información puede ser consultada en libros de historia, enciclopedias y museos.

Liked it? Take a second to support ateoyagnostico on Patreon!
Become a patron at Patreon!
Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email
Archivos

Artículos relacionados

También pueden interesarle

Subscribete
Notificar de
guest
87 Comentarios
Inline Feedbacks
Ver todos los comentarios
Roger Segura
Roger Segura
10 años atrás

La verdad es que leí muy poco, con tan solo ver la deducción de que el testimonio de Plino el joven no es válido porque sus fuentes son cristianos, ya me dejó clara la intesión de tergiversar el escrito original. El escritor romano está documentando a Jesús, la pregunta es, ¿de dónde va a sacar la información si no de sus seguidores?. Es acaso que te piden hablar del entrenador de un equipo de squash y vas brasil, donde se come y se vive futbol?. Hago la comparación grotesca porque así me parece de manipuladora la conclusión de ateoyagnostico.

Por otro lado, qué es lo que hace que personas reales, históricas y documentadas como Pablo, Pedro y muchos otros deseen cambiar y arriesgar su vida?. Absurdo sería pensar que vas a predicar de alguien muerto por nada, ellos tuvieron que ver algo, no te parece absurdo vivir en catacumbas, morir por sus creencias e ir en contra del sistema por alguien que no existió?, ¿Cómo se explica ese cambio de Pedro?, un pescador tranquilo y de un pronto a otro un reformista de la fe. Si hubiera sido solo Pedro o Pablo huboeras tenido puntos, pero fueron cientos, tantos, tantas historias que no podrías guardarlas en Facebook.

Absurdo es tratar de manipular la realidad, eso es absurdo.

rasgad
rasgad
8 años atrás
Respuesta a  ateoyagnostico

VAYA VAYA! AHORA EL SEÑOR ATEO ES MAS INTELCTUAL QUE ISAC NEWTON Y LOUIS PASTEUR CREYENTES CIENTIFICOS EN DIOS…. PREGUNTATE TU QUIEN ERES EN LA VIDA PARA REFUTAR LA EXISTENCIA DE JESUS? SON POCOS MINORIA LOS QUE LA REFUTAN SIN BASES QUIEN ERES TU?

Diego
Diego
9 años atrás
Respuesta a  Roger Segura

Roger, morir por una creencia hace de esa creencia una verdad? Seguro? La mayoría de las doctrinas que han existido tienen sus mártires. Eso prueba entonces que tienen tanta razón como el cristianismo?
Hubo musulmanes, judíos, mazdeístas, politeístas grecorromanos, nórdicos, precolombinos, herejes de toda índole, etc. que encontraron la muerte defendiendo sus creencias. Eso prueba que existieron los personajes que adoraban?

Martines
Martines
10 años atrás

Mierda…. entonces en todo lo que he creido fielmente es una vil mentira? Mi mundo se ha ido abajo.

Susana
Susana
9 años atrás

Qué hay de Flavio Josefo?

«Por aquel tiempo existió un hombre sabio, llamado Jesús, [si es lícito llamarlo hombre], porque realizó grandes milagros y fue maestro de aquellos hombres que aceptan con placer la verdad. Atrajo a muchos judíos y a muchos gentiles. [Era el Cristo.] Delatado por los principales de los judíos, Pilatos lo condenó a la crucifixión. Aquellos que antes lo habían amado no dejaron de hacerlo, [porque se les apareció al tercer día resucitado; los profetas habían anunciado éste y mil otros hechos maravillosos acerca de él.] Desde entonces hasta la actualidad existe la agrupación de los cristianos.»
Gracias por atender. Shalom!

rafael
rafael
9 años atrás

Saludos

Me parece acertada la interpretación del autor del post, allí sólo se demuestra la existencia de cristianos que adoraban a un tal Cristo que fue ajusticiado en tiempos del emperador Tiberio y de Poncio Pilato. No obastante, tengo una curiosidad, pues tomé lo escrito por tácito en latín y lo coloque en el traductor de Google, el cual lo identificó como de origen de la lengua latin y al traductir al español esto fue lo que arrojó:

«Por lo tanto, para deshacerse del reporte, Nerón la culpa e infligió los vicios, los cuales la clase odiada por sus abominaciones, llama la gente común. El autor de su nombre, Cristo, fue condenado fue condenado a muerte por el procurador Poncio Pilato; comprobado por un momento y la superstición perniciosa estalló de nuevo, no sólo a través de Judea, el origen de este mal, sino también en Roma, donde todas las cosas del centro horrible y vergonzosa y se hacen populares del mundo.»

Llamo la atención al hecho de que en el original y en la traducción hay un punto y seguido y luego dice: «El autor de su nombre, Cristo, fue condenado a muerte por el procurador Poncio Pilato; …», lo que pareciera dejar a la interpretación de que Tácito confirma que ese Cristo existió y fue condenado por Pilato, que no se observa en la traducción del post, pues allí se separa con una coma y se dice: «… nombre que toman de un tal Cristo …». Por supuesto podemos atribuir errores a la traducción de Google y esto es sólo una curiosidad.

wilhen
wilhen
9 años atrás

Si las diferentes religiones existen, esto es obra del hombre que se ha inclinado a creer lo que quiere. Ahora bien, existen creencias como las del Budismo, en Mahoma, etc. Esto significa que ellos no existieron…claro que existieron. Entonces, por que no creer que Cristo existo.
Los evangelios q hablan de Cristo, se ha comprobado q tienen validez, incluso, cuando estos se escribieron, existian los testigos auditivos, oculares y demas.

jorge tapia
jorge tapia
8 años atrás
Respuesta a  ateoyagnostico

Esos escritos  realizados a posterior a la vida de jesus no deslegitimizan para nada la existencia de jesus. ademas que intencion tendrian todos estos seguidores de cristo en inventar al unisono un personaje? para que?, el trabajo de sus discipulos era predicar un mensaje, no contar historias. los evangelios y cartas escritas por ellos fue para dejar sentada la doctrina y mantener a la iglesia bajo una misma fe. no para hablar de historia ni de la biografia de algun personaje ni de su lider. Los evangelistas  fueron escribiendo sus textos en base a lo que recordaban y creain  trascendental mencionar. es por eso que muchas veces las historias no concuerdan entre algunos de ellos, lo cual demuestra la variedad de autores y no uno solo. el error de ud es creer  que alguien  debia estar escribiendo la vida de jesus mientras estaba en vida.  los historiadores mayormente  hablan de personajes pasados y tiene que buscar informacion  pasada para saber del personaje  y eso si les interesa infroma de El. Jesus no fue un rey, emperador o filosofo, que anduvo tranquilamente haciendo escritos, construyendo obras,  creo que al saber cual fue la labor de jesus en la tierra se  entenderá el por que no hay mucha referencia de su existencia. ahora si hubieron peronas que hablan de el o creen en El, acaso eso no es un indicio  de que realemnte esa persona pueda existir?

Héctor Silva
Héctor Silva
8 años atrás

Que no haya un registro exacto histórico no necesariamente significa que no haya existido para mis es mas factible que haya existido a que no, porque los romanos se tomarían la molestia de escribir sobre un lider religioso judío siendo que eran vistos en forma descriminatoria como chusma , hay algún lider religioso importante judío que los romanos hayan escrito?? no me extraña que no haya registro histórico si fue un lider popular cricificado por los romanos , creo que no sería conveniente nombrarlo incluso sería mejor borrar toda evidencia histórica sobre este, lo mismo por el lado judío ya que se culpa a los fariseos. que no haya registro histórico sobre Jesus me parece razonable.

Héctor Silva
Héctor Silva
8 años atrás

El hecho mas increible del cristianismo hasta lo definiría como milagroso, es como un grupo religioso judío , los judìos que eran considerado como de tercera clase como la chusma haya podido derrotar la religiíon de Júpiter y sus colosales dioses, y como pudieron asumir una religión en que los romanos quedan como villanos como crueles torturadores como persiguidores y asesinos , los cristianos se multiplicaron , como es posible que Jesus siendo un mito o nunca existio haya sido nombrado hasta en el Coran, me parece algo increible que alguien que no existio haya podido inspirar tan increibles hechos y cambios en el mundo.

rasgad
rasgad
8 años atrás
Respuesta a  ateoyagnostico

jesus es un invento? que proposito gano la humanidad inventar a jesus? que proposito tiene la humanidad del invento de jesus? la palabra dice no darle importancia a las cosas materiales…. alejaos del mundo…. el mundo ama lo que es de ellos mas odio los que no son de ellos… entonces que proposito de invento jesus? si la palabra dice … alejaos del mundo.. es decir jesus es enemistad con las cosas del mundo… ademas si el 95 por ciento de los historiadores estan de acuerdo a al existencia de jesus… quien eres tu para cuestionarla? preguntate eso y hablamos… es decir el 95% por ciento creen en la historicidad de jesus quien eres tu un simple usuario q investiga en internet de pespertivas de paginas ateas y piensas que ya es lo que es…. 

tu no sacas informacion veredicta… tu estas sacando informacion de fuentes ateas o agnosticas que tiene otra pespertiva de la vida pero eso no quiere decir que no sea asi… 

 

si la historia de pablo decia que mataba cristianos luego empezo a predicar su palabra que paso ay q cambio hubo? ademas que diras que es un ezquisofrenico? vaya pero todos los ezquisofrenicos que conoscon matan jajaja no pero ese no es el caso….

 

 

si la historia nos demuestra que jesus existio… y no fue si no a partir del siglo xviii que se cuestiona su existencia…. es decir acaso en los siglos pasados antes del xvIII no habian hombres sabios? pero si los hombres mas sabios que han cambiado el rumo de la historian son del pasado y nadie cuestionaba la existencia de jesus…. los estudiosos que tiene titulos academicos dicen que jesus existio…. tu que investigas de punto de vista ateo piensas que tienes la razon…? siempre hay gente que cuestiona la existencia de jesus pero inmediatamente es refutable y quedan como pendejos asi como tu

Manuel F.
Manuel F.
8 años atrás

Sr.  Ateo, Hay algunas referencias arqueológicas: La Tumba de Caifas, unos de los sacerdotes que conspiraron contra Jesús. Tambien exite una Inscripción de Poncio Pilato. Ambos personajes mencionados en las Escrituras. Lo que tienes es Frustración, por que te fue mal en algun momento.. huy jajaja… si por eso hablas en contra. Ademas Incredulo, por que como Santo Tomas, necesitas ver para creer. A lo mejor tu Mama fue la vecina, y no la que tu crees que es?

monnypauer
monnypauer
8 años atrás

Hola. Escribo simplemente por curiosidad, soy lego en la tematica.
Estoy tratando de indagar esas cartas de Pilatos a Tiberio y no las encuentro por ningun lado. Lo unico que he encontrado es al Baron d Holbach lamentandose de todas las falsificaciones acerca del personaje. Menciona como tales las cartas de Pilato a Herodes, de Tiberio a Pilatos y viceversa, aunque solo es una generalizacion lo que hace. 
Soy ateo, lo digo para que no te embales jajaja. Pero me mosquea la similitud de las primeras cartas de Pilatos a los hechos que relata Josefo antes de la famosa interpolacion cristiana. Como si fuera una copia mas bien. 
A ver si hubiese algo por ahi en internet para verificar la legitimidad de las cartas de Pilatos a Tiberio
La que es facil de toparse es la falsa pregonada por los cristianos que tu comentas.
Gracias y sigue con tu labor de investigacion.

Miguel
Miguel
8 años atrás

Tengo dos preguntas para usted..Para qué crear un personaje ficticio a tal nivel de comenzar un ciclo de tiempo moderno con éste (Antes y Después de Christo).Para qué unos cuantos profetas inventarían una historia de que nacerá un salvador 500 años mas tarde indicando lugar y forma en que ocurriría esto?..

Cree que tiene algún fin politico o cultural?
Saludos

rene guzman
rene guzman
8 años atrás

no hay hombre mas vacio tanto de alma como de espiritu, que el que no cree en nada!   seguramente saliste de la generacion expontanea, tarado!     el dia que te mueras te daras cuenta que todo lo que negaste de su existencia, tan solo lo veraz pasar! por que te iras directo al demonio!    

rasgad
rasgad
8 años atrás
Respuesta a  ateoyagnostico

jajajajajajajajajaaja de verdad creer en algo sin evidencias es algo que daña lo inteletual? vaya cagada…. no sabia que louis pastor creyente y cientifico (que tu lo que eres una simple persona sin nada de importancia en el mundo academico) fuera alguien  bruto… no sabia que el cientifico mas grande que haya existido y que existira por siempre llamado isac newton creyente y cristiano…. haya sido un hombre sin intelecto JAJAJAJAJAJAJAJAJAJAJ SANTO PORQUE PASAS PENA?

Jose
Jose
8 años atrás

La verdad me impresiona mucho tu conocimiento, yo no soy creyendo de ninguna religion si acaso me gusta el taoísmo pero dudo que sea una religión y mi no creencia se basa principalmente en mi formación científica, pero mi conocimiento sobre historia es algo limitado en cuestión de religiones, y me impresiona mucho como calla a todos los cristianos que entra con puras referencias como debe ser, el método científico nos ha enseñado que se debe de tener datos concisos y reales y demostrables, y no especulaciones fantasiosos y lo que es peor el antropocentrismo de estas persona de «yo pienso» «yo digo» «yo creo» su labor créame que es importante para el mundo aún que sea de una página web, ya que también hasta para no creer en religión uno debe de estar educado. Sigue así, tu labor y dedicación son importantes

rasgad
rasgad
8 años atrás

el consejo que les puedo dar…. cuando se trata de un ateo… ignorenlo… son la escoria de la humanidad … ellos agarran la verdadera historia relatada y lo manipulan con conocimientos de historiadores ateos tambien… es decir es su punto de vista ateo… mas no la realidad…. el ateo deberia de morir… no hace mas que dañar una sana doctrina de amor esperanza paz gozo y amor hacia los demas como lo hace ña religion… no eh visto un cristiano de verdad matar… pero si eh visto un ateo de verdad matar…. porque merece vivir un ateo en este mundo? no merece vivir… de echo como dice una frase me aburren los ateos siempre estan hablando de dios

Ángel
Ángel
8 años atrás

Es curioso que todos los cristianos que entran a debatir se limiten a insultar o a amenazar con las habituales penas del infierno. Vamos, lo de siempre, pero de conocimientos o pruebas, nada de nada, solo el típico "ya te arrepentiras". Eso sí, la inmensa mayoría de los cristianos no se han leído ni la Biblica, así que no les vas a pedir que hayan hecho investigaciones que vayan más allá. Lo único claro es que no hay ninguna evidencia de la existencia histórica del tal Jesús de Nazareth. De hecho, las pocas referencias que podrían considerarse históricas en el Nuevo Testamento no son más que un refrito de viejos mitos tales como Mitra, Dionisos, Horus o Krishna. El resto, son sentencias morales, advertencias, amenazas y cosas por el estilo. Nada hace pensar que Jesús de Nazareth existiera de verdad. Yo, desde luego, no tengo ningún motivo para creerlo. Y de poco me vale que me digan que el Cristianismo ha prosperado por los siglos de los siglos y que en algo se debe basar; cualquiera que conozca un poco al ser humano sabe que la diferencia entre realidad y fantasía no existe y que no es la primera precisamente la que predomina. Es mucho más difícil desarragiar una creencia mitica que otra que se base en un hecho puntual y demostrable, más que nada porque lo que no entra por la razón tampoco se puede desalojar con la razón. Y si eso ocurre ahora que, lo queramos o no, tenemos una mente más o menos científica, duele imaginar lo que sería hace dos mil años, cuando mito y realidad eran la misma sustancia.

Spieluhr
Spieluhr
8 años atrás

Excelente análisis

Cuando un cristiano se pone furioso… es que vamos por el camino correcto.

Además, recomiendo a todo ATEO… leer el libro:

"La fábula de cristo"

Luigi Casscioli

Es un ex sacerdote convertido al ateismo y donde, como buen conocedor del tema, profundiza toda esta PATRAÑA denominada "cristianismo"

Saludos cordiales

 

 

87
0
Me encantaría ver su opinión, por favor comentex

¡No podríamos hacerlo sin ti!

Únete a nuestra lista de suscriptores para apoyar el mantenimiento y el desarrollo continuo de nuestro sitio web.

Accede con tu cuenta